Bazen ısrarla da olsa, istemeyerek de olsa, koşa koşa dört nala da olsa değelim birbirmizin hayatlarına.

Korkmadan!

İyi ya da kötü izler bırakalım birbirimize, bizi büyütsün diye, güçlendirsin diye, küçültsün, zavallılaştırsın diye.

Her duyguya ihtiyacımız var.

Çekinmeden ateşlere de atalım kendimizi, çivi gibi sulara da. İşte o zaman yanmak da bizim donmak da. Uzaktan olmaz.

Yıllar sonra birini hatırlayınca kaşlarını çatabilir ya da gülümseyebilirsin. İkisi de sana ait, korkma.

Ve lütfen korkmadan yaşa…

Hazel 

6/9/2014 – İstanbul

00:45